We zaten net aan tafel om te gaan gourmetten. Zo’n avond waarvan je hoopt dat het warm, gezellig en ontspannen is. Maar nog voordat het eerste vlees was omgedraaid, werd het al… tja, anders dan ik hoopte.
Mijn dochter opende het gesprek met iets wat haar dwarszat.
En terwijl ik daar nog van moest schakelen, liet ik mijn frustratie los op mijn zoon.
Over de middag. Over hoe we hadden afgesproken samen de schuur op te ruimen en opnieuw in te richten, zodat we daar fijn konden sporten. Nu deden we onze oefeningen nog steeds tussen de verfblikken en de hark. Niet echt ideaal.
Mijn man en ik zijn nogal van het type: we denken iets, en voor je het weet staan we al in de schuur met werkhandschoenen aan. We gaan ervoor.
En ergens – zonder het hardop uit te spreken – verwachtten we van onze zoon dat hij datzelfde tempo zou hebben. Dat hij net zo “aan” zou gaan als wij.
Maar dat gebeurde niet.
En eerlijk? Dat viel me tegen.
Dus ik sprak hem erop aan. Tijdens het eten.
Zijn reactie raakte meteen iets in mij.
Ik voelde irritatie opkomen, voelde me aangevallen, en reageerde scherp. Niet per se eerlijk of helpend, maar wel menselijk.
En toen zei hij, met een blik die recht door me heen ging:
“Volgens mij raak ik een gevoelige snaar, mam.”
Au.
Dat deed wat met me. Maar het bracht me ook iets: inzicht.
Want wat maakte nou dat ik zó geprikkeld reageerde?
Waarom merkte ik vaker op wat hij niet doet, in plaats van dat ik zie wat hij wel doet?
Waarom geef ik sneller kritiek dan een compliment?
Die avond dook ik in mijn eigen systeem. En ik zag het ineens glashelder.
Vroeger, toen mijn ouders iets deden wat vooral voor mij belangrijk was, voelde ik: nu moet ik wel laten zien dat het de moeite waard is. Ik moest mezelf bewijzen. Meedoen. Dankbaar zijn. Geen gedoe veroorzaken.
En dát patroon had ik – onbewust – meegenomen naar het moederschap.
Zonder dat ik het doorhad, zat daar nog een oud script dat mee begon te praten aan tafel.
Het besef kwam hard binnen. En ja, ik baalde van mijn reactie.
Maar ik voelde óók trots. Trots dat mijn zoon zich durft uit te spreken. Dat hij zich veilig genoeg voelt om eerlijk te zijn, zelfs als dat een beetje schuurt.
Want dat is precies wat ik hem gun: ruimte om zichzelf te zijn.
Zonder oordeel. Zonder druk. In verbinding.
Deze ervaring liet me opnieuw zien hoe diep oude patronen kunnen doorwerken. En hoe belangrijk het is om bewust te zijn van wat er onder je reactie zit. Niet om jezelf af te straffen, maar om te leren, te groeien, en de relatie met je kind steeds liefdevoller te maken.